Random crossover
Jun. 20th, 2010 12:15 am![[personal profile]](https://www.dreamwidth.org/img/silk/identity/user.png){kind=small}
gokumaNapisany po wczorajszej rozmowie z An-Nah. I przeczytaniu jej fika. Oraz myśli "a co by było, gdyby w tą scenę wplątać kogoś innego..?"
Pomiędzy
Wie, że nie powinien tyle pić - zwłaszcza w czasie upału.
- Idioci - warczy nie wiadomo pod czyim adresem, rozglądając się po okolicy. Nie pamięta, skąd się tu wziął, w tym dziwnym, pustym mieście, wyglądającym jak strefa wojny. Gdzieś w oddali rozlega się huk eksplozji lub strzałów. A może to tylko efekty dźwiękowe sprokurowane przez mieszaninę drinka z dwiema tabletkami Vicodinu.
Właściwie nie ma ochoty ruszać się z miejsca - ale cholerna przysięga Hipokratesa nie pozwala mu siedzieć bezczynnie.
- Idioci - mruczy znowu, podnosząc się - nieco chybotliwie - i ruszając w stronę widocznego paręnaście metrów od niego kształtu. Kształtu, który jest niewątpliwie człowiekiem i który z pewnością ma problemy. Choć dla niektórych rana na środku klatki piersiowej byłaby pewnie rodzajem rozwiązania.
Człowiek - młody, ale białowłosy mężczyzna - nadal żyje, choć nie wiadomo właściwie jakim cudem. Rozpaczliwie łapie powietrze; przez ranę w jego ciele widać znajdującą się pod spodem skałę. Przez chwilę - ułamek sekundy - Gregory House ma wrażenie, że widzi wokół urazu porozrywane, świecące nitki. Ale widok zaraz znika i pozostaje tylko krwawy bałagan, z którym nie ma za bardzo co zrobić.
W tym momencie nagle słychać świst powietrza i obok rannego pojawia się drugi mężczyzna. Ten zdaje się w ogóle nie zauważać House'a, tylko mówi coś (po japońsku?) i próbuje podnieść znajomka z ziemi (idiota!). Wokół nowoprzybyłego też unoszą się półprzezroczyste i prawie niewidoczne nitki. W odróżnieniu jednak od tamtych wokół rany te robią wrażenie kompletnych, nieuszkodzonych w żadnym stopniu.
- Nie rusz go - mówi House i przyklęka przy rannym; drugi mężczyzna mówi coś niezrozumiałego, ale zdaje się, że rozumie usłyszane polecenie. W jego oczach, ruchach, Gregory widzi coś, co widział już milion razy - zupełne oszołomienie, szok, niemożność pojęcia przeżywanej właśnie sytuacji.
- Macie w tym gruzowisku jakąś służbę medyczną? - pyta House, rozglądając się wokół szybko. Daleko, dobre parę kilometrów na wschód widać jakieś postaci. Wydaje się jednak, że są bardziej skupione na kaleczeniu siebie nawzajem niż spieszeniu komuś z pomocą. - ...Jeśli masz mu coś do powiedzenia, powiedz, bo nie daję mu więcej niż pięć minut.
Mężczyzna znów mamrocze coś niezrozumiałego i nachyla się nad umierającym. Białowłosy kaszle okropnie, to zamyka, to otwiera oczy. House wzrusza ramionami i odsuwa się, nie widząc już nic, co mógłby tu zrobić.
Ale nagle dostrzega coś, co sprawia, że otrząsa się z wywołanego alkoholem otępienia:
- Bliżej! - krzyczy raptem, zrywając się na równe nogi. - Dotknij rany! - ponagla, wytężając wzrok, by znów ujrzeć wąziutkie nitki, które zdają się pojawiać i znikać. Z jakiegoś powodu te "zdrowe" - od klęczącego mężczyzny - zaczynają się nagle wydłużać. I splatać z marnymi resztkami widniejącymi przy ciele drugiego. - Dalej! - syczy House, bezceremonialnie chwytając dłoń swego oszołomionego towarzysza. Przyciska ją pospiesznie do krwawiącego wciąż (jakim cudem?) urazu. Zetlałe "nitki" zaczynają się unosić; w niektórych - tych połączonych ze zdrowymi - pojawia się złotawe światło.
- Jedi albo inne cholerstwo - mruczy, wpatrując się nieruchomo, w miejsce urazu. Nici łączą się wciąż i wciąż, a leżący mężczyzna zdaje się odzyskiwać oddech. Dopiero teraz House dostrzega, że - jeszcze cieńsze - linie otaczają zarówno rannego, jak i jego kolegę.
- Niech moc będzie... i takie tam - mamrocze, nie sprzeciwiając się już, gdy klęczący mężczyzna unosi swojego towarzysza i obejmuje. House patrzy, jak rana na plecach - widoczna przez strzępy rozerwanego płaszcza - zasklepia się i goi w oczach.
- Trochę samodzielności - mówi i nagle słyszy stukot. Budzi się - na swym własnym balkonie.
- ...Już nigdy oglądania "Glee" po pijanemu - obiecuje sobie, potrząsając głową i sięgając po leżącą na podłodze butelkę. Podnosi się i wchodzi do środka mieszkania. Zdejmuje przepoconą koszulę i idzie do łazienki.
- Jedi - mruczy jeszcze, dotykając czołem chłodnego szkła w kabinie prysznica.
Mankiet porzuconej w salonie koszuli brudny jest od krwi.
Tytuł: Pomiędzy
Autor: Gokuma
Fandom: Bleach + House
Paring: ShunUki
Rating: PG-13
Ostrzeżenia: crossover, schmoopiness
Spoilery: do rozdziału #364 mangi
Dedykowane: An-Nah
Autor: Gokuma
Fandom: Bleach + House
Paring: ShunUki
Rating: PG-13
Ostrzeżenia: crossover, schmoopiness
Spoilery: do rozdziału #364 mangi
Dedykowane: An-Nah
Pomiędzy
Wie, że nie powinien tyle pić - zwłaszcza w czasie upału.
- Idioci - warczy nie wiadomo pod czyim adresem, rozglądając się po okolicy. Nie pamięta, skąd się tu wziął, w tym dziwnym, pustym mieście, wyglądającym jak strefa wojny. Gdzieś w oddali rozlega się huk eksplozji lub strzałów. A może to tylko efekty dźwiękowe sprokurowane przez mieszaninę drinka z dwiema tabletkami Vicodinu.
Właściwie nie ma ochoty ruszać się z miejsca - ale cholerna przysięga Hipokratesa nie pozwala mu siedzieć bezczynnie.
- Idioci - mruczy znowu, podnosząc się - nieco chybotliwie - i ruszając w stronę widocznego paręnaście metrów od niego kształtu. Kształtu, który jest niewątpliwie człowiekiem i który z pewnością ma problemy. Choć dla niektórych rana na środku klatki piersiowej byłaby pewnie rodzajem rozwiązania.
Człowiek - młody, ale białowłosy mężczyzna - nadal żyje, choć nie wiadomo właściwie jakim cudem. Rozpaczliwie łapie powietrze; przez ranę w jego ciele widać znajdującą się pod spodem skałę. Przez chwilę - ułamek sekundy - Gregory House ma wrażenie, że widzi wokół urazu porozrywane, świecące nitki. Ale widok zaraz znika i pozostaje tylko krwawy bałagan, z którym nie ma za bardzo co zrobić.
W tym momencie nagle słychać świst powietrza i obok rannego pojawia się drugi mężczyzna. Ten zdaje się w ogóle nie zauważać House'a, tylko mówi coś (po japońsku?) i próbuje podnieść znajomka z ziemi (idiota!). Wokół nowoprzybyłego też unoszą się półprzezroczyste i prawie niewidoczne nitki. W odróżnieniu jednak od tamtych wokół rany te robią wrażenie kompletnych, nieuszkodzonych w żadnym stopniu.
- Nie rusz go - mówi House i przyklęka przy rannym; drugi mężczyzna mówi coś niezrozumiałego, ale zdaje się, że rozumie usłyszane polecenie. W jego oczach, ruchach, Gregory widzi coś, co widział już milion razy - zupełne oszołomienie, szok, niemożność pojęcia przeżywanej właśnie sytuacji.
- Macie w tym gruzowisku jakąś służbę medyczną? - pyta House, rozglądając się wokół szybko. Daleko, dobre parę kilometrów na wschód widać jakieś postaci. Wydaje się jednak, że są bardziej skupione na kaleczeniu siebie nawzajem niż spieszeniu komuś z pomocą. - ...Jeśli masz mu coś do powiedzenia, powiedz, bo nie daję mu więcej niż pięć minut.
Mężczyzna znów mamrocze coś niezrozumiałego i nachyla się nad umierającym. Białowłosy kaszle okropnie, to zamyka, to otwiera oczy. House wzrusza ramionami i odsuwa się, nie widząc już nic, co mógłby tu zrobić.
Ale nagle dostrzega coś, co sprawia, że otrząsa się z wywołanego alkoholem otępienia:
- Bliżej! - krzyczy raptem, zrywając się na równe nogi. - Dotknij rany! - ponagla, wytężając wzrok, by znów ujrzeć wąziutkie nitki, które zdają się pojawiać i znikać. Z jakiegoś powodu te "zdrowe" - od klęczącego mężczyzny - zaczynają się nagle wydłużać. I splatać z marnymi resztkami widniejącymi przy ciele drugiego. - Dalej! - syczy House, bezceremonialnie chwytając dłoń swego oszołomionego towarzysza. Przyciska ją pospiesznie do krwawiącego wciąż (jakim cudem?) urazu. Zetlałe "nitki" zaczynają się unosić; w niektórych - tych połączonych ze zdrowymi - pojawia się złotawe światło.
- Jedi albo inne cholerstwo - mruczy, wpatrując się nieruchomo, w miejsce urazu. Nici łączą się wciąż i wciąż, a leżący mężczyzna zdaje się odzyskiwać oddech. Dopiero teraz House dostrzega, że - jeszcze cieńsze - linie otaczają zarówno rannego, jak i jego kolegę.
- Niech moc będzie... i takie tam - mamrocze, nie sprzeciwiając się już, gdy klęczący mężczyzna unosi swojego towarzysza i obejmuje. House patrzy, jak rana na plecach - widoczna przez strzępy rozerwanego płaszcza - zasklepia się i goi w oczach.
- Trochę samodzielności - mówi i nagle słyszy stukot. Budzi się - na swym własnym balkonie.
- ...Już nigdy oglądania "Glee" po pijanemu - obiecuje sobie, potrząsając głową i sięgając po leżącą na podłodze butelkę. Podnosi się i wchodzi do środka mieszkania. Zdejmuje przepoconą koszulę i idzie do łazienki.
- Jedi - mruczy jeszcze, dotykając czołem chłodnego szkła w kabinie prysznica.
Mankiet porzuconej w salonie koszuli brudny jest od krwi.
